24 March 2012

English: Interview with Sevinc (interview 4)

My interlocutress Sevinj Musayeva was born in Aliagali village of Agdam in 1992. Since 1993 they have been living as refugee  in  Sogaverdilar village of Barda.She lost her uncle, cousin and her cousin’s husband in the war. “They are martyr for our country,  we are proud of them, although, we sadden. But it is so difficult to live as a refugee. “ - she said. Sevinj said that her parents talk about their house in Agdam. There was beautiful and good condition house with large yard. They live still in the tumble-down school house. She said that, who live in the tent are given new house, but government has not give us yet, because we live in the the tumble-down house.

Sevinj’s day begins thanking God. She thinks that days pass senseless and idle. She dallies  with household works and teach computer lesson to children. She is compelled to go city, because there is no internet access in her village. She loves reading books about poetry, dram. She takes book from school library and read it. She follow telecasts about family relations, although she doesn’t like watching TV a lot. Sevinj has a brother and a sister. Her sister doesn’t like studying. But her brother aims to accept university. They have not arable land. Income of family is her father’s salary.

Sevijs wants to be actress since childhood. She finished  school in village where they live. Her parents did not let her to apply for faculty that she had wanted. She applied for economy at their urgent request. “Universities did not matter for me” as he said.

After failure she didn’t lose hope. This year she will try to apply for university again.  she hopes work at school as a computer teacher, if she will not accepted university. “ I like school environnment, feel myself cusy. That is why, i think to work at the school. But i will try to study  art. “ Salary doesn’t matter for Sevinj, although she live difficulty.

She think positivly about future. “ I don’t lose my hopes, think that everything will be ok. It is so important to make right decision for it. I want to my children will be educated”. Sevinj plan to study, after 2-3 years getting married. “It is enough  i love him. It doesn’t matter where he works.” She is looking forward returning of Agdam...

23 March 2012

Azərbaycanca: Ramilə ilə müsahibə (interview 5)

Ramilə Quliyeva Xocalıda doğulub, orada böyüyüb, elə sevgisini də orda tapıb. Bir neçə il davam edən sevgililikdən sonda onların evliliyinə valideynləri də xeyir-dua verib. Ramilə deyir ki, həyatının ən xoşbəxt günü toy günü olub. Daha sonra Ramilənin ilk övladı  - oğlu dünyaya gəlib. “Həyat yoldaşım məndən də çox övladcanlı idi. Övladımız olduğu üçün elə sevinirdi ki.” Daha sonra Ramilə ikici dəfə hamilə qalır.  Yenə eyni həyəcan və sevinc hissi ilə ailə isti ocaqlarının yeni sakinini gözləyirlər. Ancaq...
Ramilə qızı ilə..

1992-ci ilin qışında Ramilə hamilə ikən Xocalı müharibəsi başlayır. Onlar da hamı kimi qorxu ilə şəhəri tərk edirlər. Yolda oğlunu şal ilə belinə bağlayan Ramilə güllə atəşinə tuş gəlir. Güllə belindəki uşağa dəymişdi. Və onun öz bədəninə də güllə dəymişdi. Körpə oğlunun, belində öldüyünü hiss edən Ramilənin yaralandığını görən həyat yoldaşı vuruşmaq üçün geriyə qayıdır. Yaralı Ramilə həyat yoldaşının öldürüldüyünü eşidir. “Bir qadın üçün bundan böyük faciə olmaz. Evindən qovuldum. Yeni sevdiyim yoldaşımı, körpə balamı itirdim, üstəlik özüm də yaralanmışdım. İndi də bədənimdə qəlpələr qalıb. ”

Ramilə müharibədən sağ çıxa bilir. Azərbaycanın kiçik kurort şəhəri olan Naftalana yerləşirlər. Bir neçə ay sonra həyat yoldaşının yeganə yadigarı qızı  Zərifə dünyaya gəlir. Ramilə deyir ki, böyük əziyyətlə qızını böyüdüb.  Zərifə orta məktəbi Naftalanda başa vurub. Daha sonra Bakıda universitetə qəbul olub. Buna görə Bakıya gələn qızını tək qoymayan Ramilə də qızı ilə Bakıya gəlib. İndi onlar Bakıda birotaqlı kiçik bir evdə yaşayırlar.
Bədənində qalan qəlpələr onun səhhəti üçün ciddi problemdir. Vaxtaşırı müalicə alır. Onun sözlərinə görə yaşamağa tək səbəbi qızıdır. Ümid edir ki, Zərifə mütləq Xocalını görəcək, orda yaşayacaq. 
By Shahnaz Hasanova
hasanova.sh@gmail.com

15 March 2012

Հայերեն: Հարցազրույց Սեյարայի հետ (interview 3)


Հարցազրույց Սեյարայի հետ Ադրբեջանից

Սեյարա Մամադովան ծնվել և մեծացել է Աղդամում՝ Ադրբեջանի հարավ - արեւմտյան մասում:Երբ նա 17 տարեկան էր, նրա հայրը ամուսնացրեց իրեն կոլխոզի պետի հետ, որը հարուստ էր: Նրա ամուսինը երբևէ չէր տեսել իրեն, միայն լսել էր իր մասին իբրև թե նա համարձակ է: Նրա ամուսինը կորցրել էր իր առաջին կնոջը, դրա համար նրան պետք էր մեկ ուրիշը որ հոգ տանի իր չորս երեխաների մասին: Բայց հետո Սեյարան բաժանվեց ամուսնուց, երբ ուներ մեկ որդի:
Այժմ Սեյարան հիշում է թե ինչու և ինչպես նա բաժանվեց: Նա խոսեց իր բաժանության պատճառների մասին, պատերազմի, իր որդու, ներկայիս դժվար իրավիճակի մասին: Նա ասաց որ ամուսնությունից մի քանի ամիս հետո նա պետք է գնար Շուշի հիվանդանոց. “Առաջին անգամ էր որ պետք է գյուղից դուրս գայ. Ամուսինս ինձ տարավ Շուշի: Ես նրա երկրորդ կինն էի, նրա առաջին կինը մահացել էր և ես էի խնամում իր չորս երեխաներին: Ես հինգ ամսեկան հղի էի, ես ամուսնացա երբ 16 տարեկան էի: Իմ օրգանիզմը այնքան թույլ էր
Բժիշկը գրեց նշանակումները և մենք լքեցինք հիվանդանոցը: Ամուսինս ասաց. “Մնա այստեղ, ես գնում եմ դեղերը գնելու և շուտով կվերադառնամ:”
Ես նստել էի նստարանին և սպասում էի: Մութն ընկնում էր արդել ու ցրտում էր: Աշխատանքային ժամերը վերջացել էին, ես տեսա բժիշկները գնում էին տուն: Բայց իմ ամուսինը դեռ չկար ու չկար: Եւս երեք ժամ անցավ, բայց նա չկար, և երբ վերջին բուժքույրը գնում էր տուն նա տեսավ ինձ նստարանին սպասելուց, մոտեցավ ու հարցրեց ինչո՞ւ եմ այդտեղ նստած: Ես նրան ամեն ինչ պատմեցի: Նա Սոնան էր, հայուհի էր: Արդեն լավ մթնել էր: Նա հրավիրեց ինձ իր տուն: Քանի որ առաջին անգամ էի Շուշիում, ոչ ոքի չէի ճանաչում ոչ մի տեղը ինձ ծանոթ չէր, դրա համար ես համաձայնվեցի գնալ նրա հետ: Բայց ես չէի ուզում  մնալ իր տանը մինչ առավոտ, ես ուզում էի իմ հորական տուն գնալ: Գիշերը Սոնան և իր ամուսինը ինձ իրենց մեքենայով տարան հորս մոտ: Ես չէի ուզում գնալ իմ ամուսնու տուն: Այդ օրվանից ի վեր ես երբեք իմ ամուսնու տուն չեմ գնացել: Հետո ես իմացա որ նա ինձ այդտեղ թողնելուց հետո գնացել է իր սիրուհու մոտ ապրելու:
Սեյարեն Սոնային լավ է հիշում: Երբ նա խոսում էր Սոնայի մասին, նրա դեմքը արտահայտում էր խառը զգացմունքներ՝ հարգանք, շնորհակալություն, հիասթափություն:Նա ասաց որ եթե Սոնային տեսնի փողոցում նրան կճանաչի բոլորից. “Այդ ժամանակ նա ինձ այնքան օգնեց: Պատկերացրեք անչափահաս աղջնակի որ երբեք իր գյուղից ոչ մի այլ տեղ չի եղել նստած հիվանդանոցի դիմաց, մթության մեջ: Սոնան և իր ընտանիքը գտան մեր ընտանիքը: Մեր ընտանիքներով ընկերությունը սկսվեց: Ամառը նրանք գալիս էին մեզ մոտ շաբաթ կիրակի օրերին: Երբ պատերազմը սկսվեց, ամեն ինչ փոխվեց, մենք այլևս ոչ մի լուր չունէինք իրենցից: “
Հիմա Սեյարան ապրում է Բաքվում, որպես փախստական: Նա արդեն հիսունանց է: Հավատում է որ մի օր հայերը և ադրբեջանցիները իրար հետ կապրեն նորից:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...